اشعار

آیـیـنـه را بـه نــور تـمــاشـا، تـبـسّـمـی            ای جـلـوۀ نـمـاز، که خورشید هـفـتمی

سر می‌زند ز مشرق نامت، سپـیده‌گاه!            عـرش خـدای را به تـکـلـم، تجـسّـمی!

مـرهـون نـام تـوست، شـفـاخـانـۀ قـضا            ای قـبـله ای که مرکز حـاجات مردمی

هر صبح و شام نور تو در جلوه، یا عزیز!            در کـاظمیـن و مشهـد و شیراز یا قمی

خاک مـزار تو، حـرم خاص انـبـیاست            هم طـور نـور را به تـمـاشـا، تـبـسّـمی

الــسّـلام ای وارث خــیــر الانــام            بـر تـو ای نـور خـداونـدی ســلام

الـســلام ای حـجّـت روی زمـیـن            کـعـبـۀ جـان را ستـون هـفـتـمـین

جـانـشـیـن حضرت خـیـر الـبـشـر            تـاج شاهـنـشـاهی عصمت به سر

بـاب رحـمـت نـور قــرآن مـبـیـن            مـوسی کــاظـم امــام هــفـتـمـیــن

بـر زمیـن و آسـمـان فـرمـان روا            مظهـری از رحمت و صبـر خـدا

درگـهـت بـاب الـحـوائـج عــام را            قـبــلـه گـاهــی هـر دل نــاکــام را

با چنین فـضل و بزرگی و شـرف            گوهری هستی و پنهان در صدف

مـژدۀ مـیـلاد تو، نـفـحـۀ باد صباست            رایـحـۀ یــاد تـو بـا دل مـا آشـنـاسـت

آمـدى و باب هر حـاجـت دلـهـا شدى            باب حوائج تویى، نام تو ذکر خداست

عـرش الهى اگـر، جـلـوه گه حـق بود            بار گه ات کاظمین، خود حرم کبریاست

قـبـلـۀ قـدّوسیـان، کـوى مـصـفـاى تو            نام دل آراى تو، کعـبۀ حاجات ماست

یوسف زهرایى و گوشۀ زندان و چاه            کنج سیه چال تو، به غصه ات مبتلاست

شادى میلاد تو، توأم اشک است و آه            چونکه غمین هر دل از کوفه و شام بلاست

محـفـل مولـودى‏ ات، کـربـبـلایى شده            گوشۀ لبخند ما، همره اشک عـزاست

چون گل گلزار صادق پرده از رخ برگرفت           عالم از نـور جمالش جـلوۀ دیگر گرفت

آفـتـاب صبح صـادق آنکه از صبح ازل           روشنى خورشید از آن ماه بلند اختر گرفت

دُرّ مکنون پرورش چون یافت در مهد صدف           شد حمیده خو چو خو، در دامن مادر گرفت

مـوسـى کـاظـم امام هـفـتـمـین نـور خدا           آنکه نور عارضش آفاق سرتاسر گرفت

آنکه روشن از جـمالش گشت آیات خـدا           وانکه رونق از کمالش شرع پیغمبر گرفت

هم ادب رونق از آن گنجـینه آداب یافت           هم سخن زیور از آن کِلک سخن گستر گرفت

شد رها از بند محنت آنکه از صدق و صفا           دامن باب الحوائج موسى جعـفـر گرفت

از در باب الحوائج روى حاجت بر متاب           زانکه فیضش چشمه از سر چشمۀ داور گرفت

در صف محشر شفاعت یافت آنکو چون رسا           دامن موسى بن جعفر در صف محشر گرفت

بـزم مـا را بـاز آمـد؛ عـالـم آرایـى دگـر          کز قـدومـش بزم ما گردیده سینایى دگر

قرنها بگذشته از موسى و شرح رود نیل          آمـده ایـنـک به فـتـح نـیـل موسایى دگر

صـادق آل نـبـى را داده حّـى بـى نـیـاز          از بـراى تـشنـگـان عـلـم، دریـایـى دگر

گرچه زهرا را به عالم نیست همتایى، ولى          شد حمیده با چنین فرزند، زهرایى دگر

اى صبا برگو به زهرا دیده روشن چون خدا          داده بر فـرزند تو؛ شـمـس دلارایى دگر

گر که مریم مام یک عیسى بود، حق از کرم          داده بعد از پنج عیسى بر تو عیسایى دگر

از پى تـرویج دین و حـفـظ قـرآن مجـید          هادى ما در طریقـت گشته مولایى دگر

تاجهان مرده را زانفاس گرمش جان دهد          زد قدم دراین جهان اینک مسیحایى دگر

یوسفى آمد که یوسف هم بود زنـدانیـش          زانکه زندان رفتن او راست معنایى دگر

تا کـنـد از ریشه بنـیـاد بـنى العـبـاس را          زد قـدم امروز انسان ساز فـردایى دگر

تا که در عـالـم به آقایى رساند شیعه را           حـق بـه آقـایـى خـود آورده آقـایـى دگر

غیر آل للَّه ‏ما را نیست در محشر شفـیع          از در دربـار آنان پس مـرو جـایى دگر

در جزا برگ عبور ما به امضا بسته است          معتبر جز مهر آنان نیست امضایى دگر

گر به تیغى بند بند شیعـه را سازى جدا          در سرش جز عشق آنان نیست سودایى دگر

شعر من ران ملخ هست و من ژولیده مور          غـیر اینم بر سلیـمان نیست کالایى دگر

چو اشک دیدۀ عشاق حق، دلها مصفا شد          قلوب شیعیان از روشنى چون طور سینا شد

اگر بینى فضاى آفرینش گشته عطر آگین          گـل روى امام مـوسى کـاظـم شکـوفا شد

به روز هـفـتـم ماه صفر در شهر پیغمبر          جمال دیگرى از ذات پاک حق، هویدا شد

قدم زد در جهان مولاى عالم موسى جعفر          که از یُمن قدومش، غرق زیور، عرش اعلا شد

چه خورشیدى زمین و آسمان را کرده نورانى          چه ماه پر فروغى در سپهر مجد، پیدا شد

ز چرخ چارمین با موکب عزّ و شرف امشب          پى عرض ادب سوى زمین نازل مسیحا شد

نه تـنهـا دیـدۀ آل محـمّـد شد به او روشن          که چشم چرخ پیر از دیدن آن ماه، بینا شد

در این فرخـنده میـلاد وصىِّ هـفـتم طاها          نـزول رحـمت بى منـتهـای ذات یکـتا شد

نه تنها آشنایانش، که در سر تا سر گـیتى          هرآن کس واقف از اوصاف او گردید شیدا شد

حـمـیـده مـادر والا مـقـام و ارجـمـنـد او          بنازد زان که او هم مادر فرزند زهرا شد

به پاس مقدمش از جانب ربّ غفور امشب          براى دوستدارانش، برات عفو، امضا شد

به آن باب الحوائج (ملتجى) شد هر گرفتارى          یقین دارم که از کار و دلش هر عقده ‏اى وا شد

بزم ما را نبود زیب و فری بهتر از این           نیست ما بی خبران را خبری بهتر از این
بهـر پـرواز به کـاشـانـه قاف مـلـکـوت           حق نداده است مرا بال و پری بهتر از این

آمد این مژده نگوشم سحر از عالم غیب           که نباشد شب ما را سحری بهتر از این
شب میلاد همایـون بهـین رهـبـر ماست           که بـشـر را نبود راهـبـری بهتر از این
از گـریبان زمین سرزده خورشید مگر           که ندیده است بخود زیب و فری بهتر از این
جای دارد که بگوید به دوصد جلوه زمین           آسـمـانـا تو نـداری قـمـری بهـتر از این
صـادق آل نــبــی را پــسـری داد خــدا           که نبـاشد پـدری را پـسری بهـتر از این
بعـد صـادق ز ره لطف نـداده است بما           صدف بـحـر ولایت گهـری بهتر از این
به خـدائی خـدا نیست در اقـلـیـم وجـود           بهر زیب سـر ما تاج سری بهتر از این
بهترین روز صفر هفـتم ماه صفر است           نیست ما هم سفران را سفری بهتر از این
بـهـر نـابـودی هـارون سـتـمـگـر نَـبُـوَد           خفـته در بیشۀ دین داد گری بهتر از این
بهـر پـرپـر شدن زهـر نـدارد به یـقـیـن           شجر گلشن دین برگ و بری بهتر از این
گوئیا خلق نکرده است بدین حُسن و خصال           بین ابناء بشر، حـق، بـشری بهتر از این
چشم خورشید چو افتاده به او گفت نداشت           کـلک ذات احـدیت هـنـری بهتـر از این
ای شه ملک خـراسـان پـسـر شیر خـدا           چون تو نبود پسری را پدری بهتر از این
نیست در گـردش ایـام بدین جلـوه گری           مهر و مه را شب و روز دگری بهتر از این
حاجت خویش طلب کن که ندارد پس از این           تیر جـانـسوز دعـایت اثری بهتر از این

هر کسی را اثری هست گرانمایه و من           بیـن اشـعـار نـدارم اثـری بـهـتـر از این
من ژولید چه گـویـم که ز یُـمـن قـدمش           بزم ما را نبود زیب و فری بهتر از این

خوش آن نسیم که مى آید از کنار بقیع            خوشا هواى روان بخش و مُشکبار بقیع

فرشتگان ز زمین مى برند سوى بهشت            بـراى غـالـیـۀ حـوریـان غـبـار بـقـیـع

اگر که طور تجلّى ز صدق مى طلبى            بـیـا به گـلـشـن روحـانـى دیـار بـقـیـع

دریـغ و درد که از ظلـم دشمنان خـدا            خـراب شد هـمـه آثار بى شـمار بـقـیع

ایا که غـیـرت دین دارى و ولایت آل            ببار خون، عـوض اشک در کنار بقیع

خـراب کـرد ستـم، مشهـد چـهـار امام            کز آن شرف به سما یافت خاکسار بقیع

نـخـست مـرقـد سبط نـبـى امـام حسن            بزرگ محـور اعـزاز و افـتخار بـقـیع

مـزار حـضـرت سـجـاد، اسـوۀ عـبّـاد            امین اعـظـم حق، رکـن اسـتـوار بقـیع

مـزار حضرت باقـر، عزیز پیـغـمـبـر            که بر فـزوده به اجلال و اشتهـار بقیع

مزار حضرت صادق رییس مذهب و دین            جهان علم و عـمل، نور کردگـار بقیع

قـبـور مـنـهـدم دیـگـر از تـبار رسول            فـزوده است بر اوضاع رنج بار بقیع

ز ظـلـم فـرقـۀ وهّـابـیـان نـاکـس دون            بیا ببین که خـزان گـشته نوبهـار بقیع

سعودیان عامل یهـود و صهـیـونـیـسم            ز ظـلـم، هـتـک نـمـودند اعـتبار بقیع

قبور آل پیمبر، خـراب و ویران است            فـرشـتـگـان هـمگان اند سوگـوار بقیع

در این مصائب عظمى ولىّ عصر بُوَد            شکسته خاطر و محزون و داغدار بقیع

کند ظهور و جهان پُر کند ز دانش و داد            زند به ریـشه خـصـم ستم شـعـار بقیع

قـیـام باید و مردانگىّ و همّت و عـزم            که برطرف کند این وضع ناگوار بقیع

وگـرنه تا نشود قـطع دست استعـمـار            جهان شیعه بود زار و دل فکـار بقیع

حرامیان به حرم تا که حاکم اند روا ست            که مسلمیـن همه باشند شـرمسار بقیع

سلام بى حـد و بسیار بر پیـمبـر و آل            درود وافـر و بـى انـتـهـا نـثـار بـقـیع

ز یــاد مــرقــد ویــران اولــیـاى خـدا            همیشه «لطفى صافى» است بى قرار بقیع

بسته است همۀ پنجره ها رو به نگاهم            چندی ست که گم گـشتۀ در نیمۀ راهم

حس می کنم آئینۀ من تیره و تار است            بر روی مفاتیح دلم گرد و غـبار است

از بس که منـاجـات سحر را نـسرودم            سـجــادۀ بــارانـی خـود را نـگـشــودم

پـای سـخـن عــشق دلـم را نـنـشـانـدم            یعنی چه سحرها که ابوحمزه نخواندم

ای کاش کمی کم کنم این فاصله ها را            با خمسه عشر طی کنم این مرحله ها را

بر آن شده ام تا که صدایت کنم امشب            تا با غـزلی عرض ارادت کنم امشب

ای زیـنـت تسبیح و دعا زمزمه هایت            در حـیـرتـم آخـر بـنـویسم چـه برایت

اعجاز کلام تو مزامیر صحـیفه است            جوشیده زبور از دل قـرآن به دعایت

در پرده عشاق تو یک گوشه نشسته است            صد حنجره داوود در آغوش صدایت

از بس که ملک دور و برت پر زده گشته است            "پـیـراهن افـلاک پر از عطر عبایت"

تنها نه فقط آینه در وصف تو حیـران            باشـد حـجـرالاسـود الـکـن به ثـنـایـت

من کمتر از آنم که به پای تو بـیـفـتـم            عـالـم شـده سـجـاده و افـتـاده به پـایت

سوی مجـنون برسانید که لیـلایی هست            ما شنیدیم در این شهـر که آقـایی هست

دور این خانه شلوغ است اگر جایی هست            درمندیم و دلی خوش که مداوایی هست

شب عـیـد است بـیـایـیـد حـنا بـگـذاریـم

سـر بـه پـای قـدم مـرد دعـا بـگـذاریـم

تا پـدر چـشـم به چـشمـان تو احیا دارد            پـر گــهــوارۀ تـو روح مــسـیـحـا دارد

و حسن خیره به چشمان تو نجـوا دارد            نـوۀ حـضـرت زهـراست تـمـاشـا دارد

جـلـوۀ نـام عـلـی بـر تـو مـبـارک بـادا

سـومـیـن نام عـلـی بر تو مبـارک بـادا

فـطرسی آمده و از تو پـری می خواهد            از تو عیـسی نفس ناب تری می خواهد

یوسف از تو نمک بیـشتـری می خواهد            که غـبـار قـدمت رفـتـگـری می خواهد

یـاکـریـمـیم و سر جادۀ تو شیـعـه شدیم

ما کـنـار پـر سـجـادۀ تو شـیـعـه شـدیـم

عشق وقتی که به سر حـدّ نهـایت برسد            تازه شاید که سرش بر کف پایت برسد

چـشـم هر شـاه اگر سوی عبـایت برسد            نه محـال است مـقامش به گدایش برسد

نه فقط پـهـنـۀ افلاک نمک گـیر تو است

تو از این کشور و این خاک نمک گیر تو است

مثل پـیـراهـن یوسف که به کـنعـان آمد            مـثـل ابـری که سـر خـاک بـیـابـان آمد

قـبـلـۀ هـفـتــم اگر سـوی خـراسـان آمـد            خــانـۀ مــادریـش بـود کـه ایــران آمــد

بـنـویـسـیـد کـه آقـا پـسـر ایــران اسـت

افـتـخـار بـشـر و تـاج سـر ایـران است

عـشـق ایرانی ما؛ کار بـنـایت با ماست            حوض و فوّاره و ایوانِ طلایت با ماست

طاق و گلدسته، رواق، آینه هایت با ماست            خادمیِّ حرم و صحن و سرایت با ماست

طرح زیباتری از بـاغ جـنان می سازیم

و ضریح نـویی از فرشچیان می سازیم

مصلحـت بود اگر؛ شیـر خـدا می گشتی            تو علی هستی و شمشیر خدا می گشتی

شک نداریم که تکـبـیـر خـدا می گـشتی            تکـسوار عـرب و تـیـر خـدا می گـشتی

بازوی هاشمی ات رزم چو در سر می داشت

کربلا زیر قدمهـات ترک بر می داشت

رخصتت بود اگر؛ یک تنه لشگر بودی            میـمـنـه میـسره از رزم سـراسـر بودی

پشت در پشت پـدر تیغ دو پیکـر بودی            رخصتت بود اگر حضرت حیدر بودی

کـربـلا دیـد پـدر را نـفـست یـاری کرد

وه که با نام تو عـباس عـلـمـداری کرد

واژه ات خطبه شد و تیغ علی وار آورد            خطبه ات شور عـلی در دل پیکار آورد

چه بـلایـی به سر کـاخ سـتـمـکار آورد            شیعه را با شب و شمشیر و دعا بار آورد

با تو در شام عجب معرکه بر پا شده است

که دعاگوی شما زینب کبری شده است

واژه در واژه تو را بین دعـاهـا دیـدیـم            در ابـوحـمـزه ات انگـار خـدا را دیـدیم

در صحـیـفـه اثر مصحـف زهـرا دیدیم            چتری از باور و اخلاق و مدارا دیـدیم

خـاکـیـانـیـم که دنـبـال شما حـیـرانــیــم

با تو همراه عـلی در شب نخـلـسـتـانـیم

هیچ کس نیست شب تار عزادار که تو            هیچ کس نیست اسیـر سر بـازار که تو

هیچ کس نیست که با تب دل انظار که تو            هیچ کس نیست پرستـار و بیـمار که تو

آنکه سرخی سر انجام حسین است تویی

سومین نقطه که بر نام حسین است تویی

سـجـاده ایــم پـهــن بــرای دعــا شــدیــم          نـائـل به هـمـنـشـیـن شـدن اولیـاء شـدیم

تـاثـیـر کـرد خصلت خوبان به روی ما          از یُـمـن سـجـده های شـمـا بـا خـدا شدیم

از دسـتـبـاف بـودنـمـان خـیـر دیــده ایـم          پـاخـورده ایم و از شـرفـش پُـر بها شدیم

هـر نـخ ز ما مـطـهـر انفـاس دلـبر است          با این حـسـاب هـم نـفـس کـبـریـا شـدیـم

شکـر خدا به طالعمان مهر عشق خورد          پاگـیر لطف بی حـد و حـصر شما شدیم

اصلا چه حاجت است به آب و گلاب ها          مـا پـاک از طهـارت این گـریـه ها شدیم

وابستگی به یار اثـراتـش مشخص است          فارغ ز ما چو یار شد؛ از غـصه تا شدیم

هـرچند دست جـمع زمین خـورده ایم ما          گـفـتـنـد عشق و پـیش قـدمهـاش پا شدیم

 سـجـاده ایـم قسمت ما شـور و شیـن شد

یعـنـی که پـای بـوسی ابـن الحـسیـن شد

امشب مدینه حال و هوایش معطر است          از شوق چـشم منتظرش آسـمان تر است

باران گرفت و جان دوباره به خاک داد          ابـر نـگـاه تـو چـقـدر سـبـزه پرور است

کـاسـه به دست ها هـمه از راه می رسند          باب الـمـراد عـالـم و آدم همین در است

امـشـب بـه آفـتـاب؛ قـمـر فـخـر مـی کـند          در خانـۀ حسین مهـی جـلـوه گرتر است

گـهـواره را نـگـاه کـنـیــد عـشــق آمــده          زهراست یا حسین؛ حسن یا که حیدر است

پـیـغـمـبـری چــقــدر بــرازنـده اش بُـوَد          پـیـشـانـی اش تـجـلّـی نـور پیـمـبـر است

طـرز نـگـاه کـردنش آیـیـنـۀ عـلـی است          بر قاب صورتش رخ زهرا مصور است

مــا از ازل مــلازم خــاک ره تـــوأیـــم          مـا را نـوشـتـه اند گـدا چون مُقـدّر است

تـا چـنـد کــفــر؟ بــادۀ ایــمــانــیــم بــده

یـعـنـی که از صـحـیـفـه مـسلـمـانیم بـده

هرکس ز عشق تاب و تبش شهره می شود          بیش از همه غـم و تعبش شهره می شود

زردی رویـش از اثـر سجـده هـای روز          با اینکه سجده های شبش شهره می شود

مـادر بــزرگ زاده و بـابـا شـه قـریـش          خیلی بجاست گـر نسبش شهره می شود

تا روز حـشر کار ابو حـمـزه اش گرفت          هرکس که گشت منتسبش شهره می شود

شمشیر خطبه اش کـمـر شـام را شکست          اینگونه تا ابد غـضـبـش شهـره می شود

نـخـلـی کـه آبـیــاری دسـت کــریــم شـد          در شـهـر مـزۀ رطـبـش شهـره می شود

سر میدهیم پای تو عشق است عشق عشق          عـاشـق دل بـلا طـلـبـش شهـره می شود

تـطـهـیـر آب وام گرفـته ز طهـر توست

خورشید آسمان و زمین جای مهر توست

از بس کـلام معجـزه دار تو نـور داشت          خورشید شد هرآنکه به پایت حضور داشت

وقتی که دست و پای تو از سجده آب شد          در عرش خود خدای تو حس غرور داشت

حــاجــیِّ نــا شــنــاخــتــۀ کــاروان حـج          در قـافـله به یُمن تو نعمت وفـور داشت

نزدیکها که جای خودش لطف ویـژه ای          آقـای خـوب مـا بـه گـدایـان دور داشـت

جـبـرئـیـل می رسید به پابوسی اش مـدام          وقـتـی که در نـمـاز دم یا غـفـور داشت

تو حضرت کـلـیمی و ادعـیه شاهد است          محرابِ خانۀ تو شبـاهت به طور داشت

لطـف دعـای نـیـمـه شبت بر هـمه رسید          از برکت صحـیـفۀ تو دین زبـور داشت

زخـم زبان و طعـنـه اگرچه زیـاد خورد          ایــوب آل فـاطـمـه قـلـبـی صبور داشت

آمـــاده ایــم رخـصـت افــروخــتــن بــده

پــروانـه ایـم اذن ز غــم ســوخـتـن بــده

اصلا چه شد که روی تو در آفتاب سوخت؟          هر وقت خورد بر لب خشک تو آب سوخت

اصلا چه شد که خیمه ات آتش گرفته بود؟          در بین شعـله های عدویت کـتاب سـوخت

در گـیـر و دار ردشـدن هـمسرت ز شام          آتش سراغ مـعـجـرش آمد نقاب سوخت

رجـالـه هـا به صورتـتـان سنگ می زدند          از طعنه های شهر دلت بی حساب سوخت

بـر روی زخـم گـردن تو مـرهـمی نبود          وقتی که از حرارت سرب مذاب سوخت

دیدی چگونه چوب به لبهای عشق خورد          دیدی چگونه از غم این سر رباب سوخت

یـعـقـوبِ دل شکـسته چهـل سال آزگـار          چشمت به یاد روضۀ بزم شراب سوخت

گفتم رباب و روز و شبم رنگ غم گرفت

"بس کن ربـاب"عـمـۀ سـادات دم گرفت

پـنـجـم مـاه ناب شـعـبـان است           شور و شادی به سینه مهمان است

آسمان غرق نـور ایـمـان است           فُلک ومُلک ومَلک غزلخوان است

شکر حق ذکر ما و سلطان است

این پـسـر آبـروی ایـران است

آمــده روح مـنـبـر و مـحـراب           پـــســـر آســـمــانـــیِّ اربـــاب

چهره ای با صفـاتر از مهـتاب           دلبـری ناب و گـوهـری نایاب

اصل حبل المتین روز حـساب

زیـنـت بـنـدگـیُّ و ایـمان است

اصـل و شـیــرازۀ دعـایـی تـو           بـنـدۀ مـخــلـص خــدایــی تــو

چـشـمـۀ نـور هــل اتــایـی تـو           سـنـد عـشـق مــرتـضـایـی تـو

قـاصـد ســرِّ کــربــلایــی تــو

خـطبه ات از دم شهیـدان است

در عـبـادت پـیـمـبـری هـستـی           در شجاعت تو حـیدری هستی

در نجـابـت تو کـوثـری هستی           درکرم چون حسن سری هستی

در حـرم شـاه دیـگـری هـستی

خـیـمـۀ تـو دژ یـتـیـمـان اسـت

بـی بـیِّ آســمــان پـرسـتــارت           بـند و غـل شـد اسیـر ایـثـارت

کـوفــه مــاتِ دم عــلـی وارت           روضه داروی جـان بـیمـارت

گـریه بر کـربـلای غـم کـارت

شیعه مدیون چشم گریان است

گـریـۀ تو بـقـای عـاشـوراسـت           صبـرتو سـرِّ مکـتب مـولاست

آه تـو سـهـم دشـمـن زهـراست           کـربـلا بـا دعـای تو پـیـداسـت

آرزوی تــو وعـــدۀ آقـــاســت

جمعه ای که ظهور در آن است

بـیـایـیـد عـشـق را عـبـادت كنیم            به سـجـاده عـرض ارادت كـنـیم

در این خشك سال صداقت شبی            دو ركعـت محـبـت تـلاوت كنیم

« تمام عـبـادات ما عـادت است            به بی عادتی كاش عادت كنیم»

بـیـایـیـد نـوبت بـگـیـریـم و بعـد            صف عـاشـقـی را رعایت كـنیم

همین كه در این صف نشستیم پس            بـیـایـیـد شـكــر ولایـت كــنــیــم

شـب سـوم عـاشـقـی های ماست            دوبـاره كـمـی عـشق نیت كـنـیم

مـجـال عـبـادت به عـالـم رسیـد

بـهـار مـنـاجـاتــیـان هـم رسـیـد

به چشم زمین تا كه مهمان شدی            به عـمـر پدر راحت جـان شدی

تــو از مــادری آریـایــی نــژاد            و از مـا و فـرزنـد ایـران شـدی

عجم با تو شأنی دگر یافت چون            تو فـامـیـل با شهر سلـمان شدی

پر از لحظه های ركوع و سجود            و تـنـدیـس خـاكـی ایـمـان شدی

تو هستی؛ قـناعت چه معـنا دهد            مگر نه كه لبریز احـسـان شدی

كـریـمـانـه مـا را بـخـر حضرتا            تـو كـه آبـروی كـریـمـان شـدی

نـوشـتـم كـه مـهـتـاب مـن آمــده

عــلــی ابــن اربــاب مـن آمــده

 پخش سبک

آمـده نـور دل خـون خـدا، سـیّد السّاجدین          روشنی بخشِ دل و جان حسین، زین العابدین

آمده نور ارض و سـما          چارمین رکن دین خدا

بر دو عالم تهـنیت باد          مــقــدم امــام ســجّــاد

سـیّـدی امـام سـجّـاد؛ سـیّـدی امـام سـجّـاد (۲ )

*****************************

می دَمَد ز مَهد و قـنـداقـۀ او، نـور ولایت          از دم او جان گرفته تا ابـد، جـسم عبادت

آمده مــولای عـالـمـیـن          وَجهِ رب،علی بن الحسین

دلـبـر هـمه خـوش آمد          گـل فـاطـمه خوش آمد

سـیّـدی امـام سـجّـاد؛ سـیّـدی امـام سـجّـاد (۲ )

*****************************

نظری به حال و روز ما نما، ای به عالم شفیع          در دل شکسته ام فـقـط بُوَد، آرزوی بـقـیع

مَدَد،ای به قربان رحمتت          تا شَوَم زائر به تربتت

جانِ جـان سُرور سینه          بـرکـت شـهـر مـدیـنـه

سـیّـدی امـام سـجّـاد؛ سـیّـدی امـام سـجّـاد (۲ )

 پخش سبک

آمد یـوسف پـیـغـمـبـر، آمـد روح دعـا            نور افشان شده در عالم، ماه خون خدا

آمـد آیـۀ شـیــدایـی؛ یـاس گـلـشـن زهــرایـی؛ مـعــنـایـی ز دل آرایـی

بحر جود و عطا

نور زین العابدین؛ در سماوات و زمین؛ روشنایی میدهد؛ بر دل عالم

یا علی بن الحسین؛ یا علی بن الحسین؛ یا علی بن الحسین؛ یـوسف زهـرا

********************************************

نــور دیـدۀ ثــارالله؛ آمـد خـیـر الـعـبـاد            مسکـیـنـان کـرامت را؛ آمد باب مـراد

نـورانـی شـده بـیـت الله؛ از نـور رخ وجـه الله؛ آمـد هـستـی و جـانـان

ســیـد الـشّـهــدا

یا امام العارفین؛ سیّدی بر ساجدین؛ مُحرم عشق توأند؛ کعـبه و زمزم

یا علی بن الحسین؛ یا علی بن الحسین؛ یا علی بن الحسین؛ یـوسف زهـرا

********************************************

مشغول گنهم هر دم، جـرمم گشته عیان            کـن آمـاده مـرا آقـا، از بـهـر رمـضـان

ای که روح دعـا هـستی؛ مولای سُعَـدا هستی؛ لطفی کن که شویم اهل

اشک و ذکر و دعا

مـدح تو روی لبم؛ نـور تو ماه شبـم؛ گـرم یـا رب یا ربـم؛ با ولای تو

یا علی بن الحسین؛ یا علی بن الحسین؛ یا علی بن الحسین؛ یـوسف زهـرا

 پخش سبک ۱              پخش سبک ۲                  ( به سبک خانۀ زهرا و علی )

شاده دلِ ارض و سما؛ گوهر نایاب آمده           روح مناجات و دعا؛ دلـبـر ارباب آمده

حُسنِ خدایی مثل اون؛ چشم دو عالم ندیده           از کرمش بر عاشقا؛ خون خدا عیدی میده

کعبۀ دلها یا علی؛ یوسف زهرا یا علی(۲)

*************************

زادۀ زهرا یا حسین؛ قلب ماها بی قراره           از قدم گل پسرت؛ باران رحمت می باره

شعر ولایت می خوانیم؛ با یه دلِ بی تاب آقا           ما صدقه از تو میخوایم؛ سائلارو دریاب آقا

کعبۀ دلها یا علی؛ یوسف زهرا یا علی(۲)

*************************

حاجت ما رو روا کن؛ آرزوی ما همینه           به زودی زود ما بشیم؛ زائر شهرمدینه

همراه سیّد عـلـی و؛ یـاد امـام و شـهـدا           هم یه سفـر زائـر تو؛ هـم یه سفرکرببلا

کعبۀ دلها یا علی؛ یوسف زهرا یا علی(۲)

پخش سبک                         ( به سبک: ماه رسول خدا؛ شد پر نور و ضیا)

نور دو عین آمده؛ گـل حسین آمده            دلِ همه شاد؛ آمده حـضرت سجّـاد

چهارم ولـی آمده؛ سبـط علی آمـده            دلِ همه شاد؛ آمده حـضرت سجّـاد

کرده طلوع از افقِ نورِ عصمت خورشید و ماه

تـبـریک بگـیـم امشب همه به آقا اباعـبدالله

تابِ این وجـودِ بـی تـابـم آمـد            جـلـوۀ طـلـعـت مـهـتـابـم آمـد

مصحـف نـور جـمـال ثـارالله            یـاس وریـحـانـۀ اربــابـم آمـد

سیّدی یا عـلـی جان؛ سیّدی یا عـلـی جان؛ سیّدی یا عـلـی جـان (۲)

*******************************************

فـروغ انـجـم مـا؛ امـام چـهـارم ما            دلِ همه شاد؛ آمده حـضرت سجّـاد

سیّد و سَروَر ما؛ شـفـیع محشر ما            دلِ همه شاد؛ آمده حـضرت سجّـاد

آمده ماهی بی قرین،حقّ الیقین،یعسوب الدّین

سـیّـد خیل ساجـدین، حضرت زین العـابدین

ای ولای تو مرا صوم و صلاة            ای تو آبـروی ذکـر و مناجات

ای ولیّ حق به ارض و سماوات            بر جـمال تو درود و صلوات

سیّدی یا عـلـی جان؛ سیّدی یا عـلـی جـان؛ سیّدی یا عـلـی جـان (۲)

*******************************************

به اهل ارض و سما؛ برای اهل ولا            یـار و شفـیـعی؛ تو خورشید بقیعی

مظهر جود و سخا؛ گوهر بحر عطا            یـار و شفـیـعی؛ تو خورشید بقیعی

دل شـکـسـتـه ام آقـا تـنـگِ بـرای مـدیـنـه

مرغ دلم یابن الزهـرا کرده هـوای مدیـنه

رُکن و ذکری و قیام و قعـودی            هم قنوت و هم رکوع، هم سجودی

عُمری از داغ پدر گریه کردی            شـاهـد مـصـیـبـت بـابـا بـودی

سیّدی یا عـلـی جـان؛ سیّدی یا عـلـی جـان؛ سیّدی یا عـلـی جـان (۲)

ای شمس ولایت! قـمـرت باد مبـارک            ای بهـر کـرامت! گهـرت باد مبـارک

ای پنجم شعـبـان! سحـرت باد مبارک            ای مـادر ایـران! پـسرت بـاد مبـارک

آیـیــنـۀ حـسـن ازلــی زاده‌ای امـشـب

در کعـبۀ توحـید، عـلـی زاده‌ای امشب

بـنگـر به سـرِ دست، جـمـال ازلی را            چـارم وصی احمد و نجل سه ولی را

خـورشـیـد فــروزنـدۀ انـوار جـلـی را            رخـسـار عـلـی‌بـن‌ حـسیـن‌بـن‌عـلـی را

دیــدار حـسـیـن دگــرت بـاد مـبـارک

مـیـلاد گـرامـی پـسـرت بــاد مـبارک

این فرش‌نشینی است که خود عرش مقام است            این حمد و رکوع است وسجود است وقیام است

ایـن قـائـمـۀ دائـمـۀ هـفـت نـظام است            این نجل سه مولا پدر هشت امام است

ما را نه همین در حرمش روی نیاز است

بر دامن او دست همه خلق، دراز است

قـرآن حـسیـن‌بن‌علی مصحـف رویش            جان دو جهان بسته به یک تار ز مویش

خورشید برد سجده به خاک سرکویش            حق است اگر خضر چکد ز آب وضویش

انـوار خـدا مـوج زنـد در جــلــواتـش

از خالق و از خلق درود و صلـواتش

این یوسف زهرا پسر یوسف زهراست            در چرخ ولایت قمر یوسف زهراست

در بحر امامت گهر یوسف زهراست            در سلسله پیغـامبر یـوسف زهـراست

در قافلـه مـولاست هـمـه قـافـلـه‌ها را

در سلسله یـار است همه سلـسله‌ها را

در هر طپش قـلـب بوَد ذکـر خـدایش            پـیـوستـه دعـا مـنـتـظـر حال دعـایش

دل‌‌های حسینی همگان صحن و سرایش            گل‌‌ بوسۀ جبـریل به خـاکِ کفِ پـایش

والله اگــر حـکــم ز داور بــســتــانــد

دانـد کـه در از قـلـعـۀ خـیـبـر بستـاند

فرزند شهادت، پدر صبر و شکیب است            مولای وجود است، نگویید غریب است

بیمار نخوانید، طبیب است، طبیب است            مانند علی نیز خطیب است، خطیب است

گـفـتـار رسـایـش چو شنـیدند صحـابه

گـفـتند علی خوانَد چو در کوفه خطابه

ای بـوسـه زده خـون خـدا بر دهن تو            ای مـثـل نـبـی وحـی الـهـی سخـن تو

تو شمع و همه خلق جهـان انجـمن تو            یـوسـف شـده دلـبـاخــتـۀ پـیـرهـن تـو

دریاست جـگـر تـشنـۀ اشک بصر تو

گـردیـده اجـابت هـمـه جا دور سر تو

یـاس نـبـوی، لالـۀ حـمـرا به تو نـازد            نخل رطب و سینۀ صحرا به تو نازد

بر نیزه سر یـوسف زهـرا به تو نازد            هم فاطمه، هم زینب کبرا به تو نـازد

در عیـن اسـارت به همه خلـق امیری

خصم است اسیر تو که گفته تو اسیری

اوصاف تو بیرون بوَد از حد و شماره            هر لحـظۀ تو در نظـر ماست هـزاره

از ماست اطاعت، ز تو یک لحظه اشاره            عـالـم هـمه بر جـود تو دارند نـظـاره

زنجیر به فـرمـان تو پیچـید به دستت

بـالله قـسـم نـام اسـیـر است شـکـسـتت

بـی‌اذن تو بر تو نـرسـد سنگ لب‌ بام            گر حکم کنی شام شود تیره‌تر از شام

در سلسله صد سلسله با یک نگهت رام            معراج چهل‌ روزۀ تو برتر از اوهـام

پـیـغــامـبــر خـــون امــام شـهــدایــی

هر سو که کنی روی در آغوش خدایی

ای مـلـک خـداونـد تـعـالـی حــرم تـو            ای عـالـم هـستی همه ظـرف کـرم تو

جـان یـافـتـه عیـسای مسیـحا ز دم تو            خـوبـان دو عـالـم هـمـه خـاک قدم تو

میثم که بوَد دست گـدایـیـش به سویت

آیینــۀ دل شستـه بـه خـاک سر کویت

ای اهل دعـا! روح دعـا بـاد مـبـارک           در دیــده تـجـلای خــدا بــاد مـبـارک
این عـیـد مـبارک، به شما باد مبـارک           لـبــخــنـد امــام شــهــدا بــاد مـبـارک

جـان در بــدن عـالـم ایـجـاد مـبــارک
آمد به جـهـان حضرت سجـاد، مبارک
ای بانوی ایـران پسر آورده‌ای امشب           ای طوبی عصمت ثمر آورده‌ای امشب
در بیـت ولایت قـمـر آورده‌ای امشب           الحـق که حـسین دگر آورده‌ای امشب
بــی پـرده بـبـیـنـیـد جــمـال ازلــی را
تبریک بگوئید «حسین ابن علی» را
حجروحجر وحلّ ومقام وحرم است این           دریای خروشندۀ جود و کرم است این
در مجمع خوبان دو عالم، علم است این           دردانۀ شهـبانوی مُلک عجم است این
گردیـد عـیـان کـوکـب اقـبـالِ مـحـمّـد
چـشـم و دلـتـان روشن، ای آل محـمّـد
این ماه تمام است، تمام است، تمام است           فرزند قیام است، قیام است، قیام است
ذکر است و سلام است و سلام است، سلام است           بر خلق، امام است، امام است، امام است
این گوهر رخشنده دامان سه دریاست
چارم وصی ختم رُسُل، یوسف زهراست
این ماه، چراغ مه شعبان حسین است           این بضعۀ ثارالله و این جان حسین است
این لالـۀ خـنـدان گـلستـان حسین است           این آیه بـه آیـه همه قرآن حسین است
این جان حـسین است بـدانـید بـدانـیـد!
قـرآن حسین است بخـوانیـد بخـوانیـد!
خیزید که از اشک و شعف آینه شوئیم           چون لالۀ خندان سر هر شاخه بروئیم
پـرواز کـنـان تـا حــرم الله بــپـوئـیــم           مانـند فـرزدق بـخـروشـیـم و بگـوئـیم
ریزد بـه ثـنـایـش دُر نـاب از دهن ما
تا شام شود روز «هـشام» از سخن ما
این است که توحید از او یافت ولادت           دارد بــه وجــودش حــــرم الله ارادت
داده بـه مقـامش ز ازل کعـبه شهـادت           کردند به مهرش همه حجاج، عـبادت
این سیـد و مـولا و امام حـرمین است
این سبط نبی، پور علی، نجلِ حسین است

این سورۀ قدر و زُمر و یوسف و طاهاست           این سیـد بـطحا پـسـر سیـد بـطحاست
ایــن نـور دل فــاطـمــۀ ام‌ابـیـهـاسـت           این نوح و خلیل است و کلیم است، مسیحاست
رخشنده چراغ دل هر انجمن است این
سر تـا بـه قـدم آیـنـۀ پنج تن است این
ای یـوسف زهرا شده مبهوت کمالت!           ای عـرش خدا جایگه قـدر و جلالت!
یـادآور خُلق نبـوی، خـلـق و خصالت           بـا آنکـه بـود حـلـقـۀ زنـجـیـر مـدالت
با آنکه بـه گـردن اثـر سـلـسـله داری
آقـائی و اشراف بـه هر سـلسله داری
غیر از تو که در شام بلا خطبه بخواند           در حـلـقـۀ زنـجـیر، عـدو را بـکشانـد
در کـاخ ستـم یـکـسره آتـش بـفـشـانـد           بـر خــاک مـذلّـت عــدو را بـنــشـانـد
تـو صاحبِ فـریـادِ تــمــامِ شـهــدایــی
بر جان ستـمگـر، شـرر خـشم خـدایی
غیر از تو که در سلسلۀ سخت اسارت           بـر فرق ستمکار زنـد مشت حقارت؟
ویـرانـه کند کاخ ستم را بـه اشارت؟            تـازد بـه سپاه ستم و ظلم و شرارت؟
در خـطبۀ تـو خـشم خـدای ازلی بـود
فریاد خروشان خـدا صوت علی بـود
ای سر زده از سیـنۀ هـر نسل نـدایت           ای زمـزمـۀ وحـی خـداونـد، صدایـت
اســلام، رهـیـنِ نــفـسِ روح فــزایـت           در سلسله پیـوسته به لب ذکر خـدایت
روزی که نبودی خبری از گل"میثم"
شد بسته بـه زنجـیـر ولایت دل"میثم"

امشب خـدا بر یوسف زهـرا پسر داد            امشب خـدا شمس ولایت را قـمر داد

قرص قـمر نه بلکه خورشیدی دگر داد            از ماه و از خورشید گردون خوب تر داد

بـر زادۀ خـیـر الـبـشـر خـیـر الـبـشـر داد

جان ها فـدایـش باد کو جان حسیـن است

این بهـترین نجـل امیرالمـؤمنین است            این افـتخـار بانوی ایران زمین است

این جان قرآن روح ایمان رکن دین است            این طا و ها و حا و میم و یا و سین است

ایـن سـیّـد سـجّـاد زیـن الـعـابـدیـن اسـت

این بـر فـراز دست، قـرآن حـسیـن است

آئـیـنـۀ حُـسن رسـول اکـرم اسـت این            مولای کلّ عالم است و آدم است این

احیاگر جان دو صد عـیسی دم است این            دُرِّ سه دریا هشت گوهر را یم است این

ای شـهـربـانـو شـهـریـار عـالم است این

مـاه تـو و خـورشـیـد تـابـان حسین است

تکبـیـر می بوسد دهـان وقـت نمـازش            چشم دعـا در ره به هنـگـام نـیـازش

آیـد ز شـش سو استجـابت پـیـشبـازش            قــرآن بـود دلـدادۀ صـوت حـجـازش

تـوحـیــد جـوشـد از صـدای دلـنــوازش

در عضو عضوش روح ایمان حسین است

بـایـد دوبـاره در جهـان پـیـغـمـبـر آید            از بـیـت حـقّ بنت اسـد با حـیـدر آید

وز بهـر حـیدر همچو زهـرا همسر آید            همچون حسیـن از دامن آن مـادر آید

شـایـد کـه زیـن الـعــابــدیــن دیـگـر آیـد

کاین پنج تن را روح و ریحان حسین است

از سجـده های او عـبادت یافـت زینت            وز خاک درگاهش سعادت یافت زینت

وز او بـزرگیّ و سـیادت یافت زینت            با صبح میـلادش ولادت یافت زینت

وز خـطـبـۀ گرمش شهادت یـافت زینت

این خـطـبـه فریادِ خروشان حسین است

وجــه خــدا مــاه جـمــال نــازنـیـنـش            نقش گُـل روی مـحـمّـد در جـبـیـنـش

دست امیـرالـمـؤمـنـیـن در آسـتـنـیـش            خورشید پیـشانی گذارد بر زمـیـنـش

عــلــم تــمــام انــبــیـا نــقـش نـگــیــنـش

در سینه اش دریای عـرفـان حسین است

این است کز سـوی خـداوند مـبـیـنـش            آمــد نــدای انـت زیـن الـعــابـدیـنـش

گوید به صورت آفرین نقـش آفـرینش            خوانند ره پویان حقّ حقّ الـیـقـیـنـش

از آستـیـن ریزد دو صد روح الامیـنـش

سر تا قدم جان است و جانان حسین است

زنـجـیـرها وقـت دعـا هـم صحبت او            شـمـشـیرها روز غـزا در خـدمت او

بـعـد شـهـیدان شد اسـارت نهضت او            دشمـن چهـل مـنـزل ذلـیـل عـزّت او

یــادآور احــزاب و خــیــبــر قــدرت او

حـتـی زبـانـش تـیـغ بُـرّان حـسیـن است

ای ذات حـقّ مشتـاق یا رب یا رب تو            ای قـدسـیـان محـو منـاجـات شب تـو

ای عـرشیان را بال، فرش مکـتب تو            ای انـبـیـا را شـعـلـۀ تـاب و تـب تـو

ای ذکــرهـا لـب تــشـنـۀ لـعــل لـب تــو

هر ذکر تو یک دُرّ غـلطان حسین است

تـو کـیـسـتـی پـروردۀ خـون خــدایـی            سـر تا قـدم خـورشید حُسن ابـتـدایـی

الـحـق کـه اربـاب دعـا را مـقـتـدایـی            با احمد و زهرا و حیـدر هم صدایی

تـو مـطـلـع الانـوار مـصـبـاح الـهـدایـی

روی تو خـورشید درخشان حسین است

صـدها کـلـیـم الله هـزاران پـور مـریـم            بـاید وضـو گـیـرنـد زآب چـاه زمزم

تـا از تـو گـویـنـد ای ولـی الله اعـظـم            این کار ناید از هـزاران هـمچو میـثم

گر می زنـم یک عـمـر از مـدح شما دم

فیض شما و لطف و احسان حسین است